Η οπτική γωνιά της κυρίας Νίκης

Κάθε βράδυ ξεμυτούσε από την κρυψώνα της και έβγαινε έξω στο μπαλκόνι να δει τους διαβάτες. Ήταν η καθιερωμένη καθημερινή βραδινή της ατασθαλία. Φορούσε ένα άσπρο νυχτικό, φθαρμένο από την πολυκαιρία και την χρήση του πάνω στο γέρικο σώμα της, και τα μαλλιά της, άσπρα και αυτά, αχτένιστα συνήθως, ανέμιζαν και θύμιζαν νιότη, αν τύχαινε και κάποιο αεράκι περνούσε από το στενό της Αθανασίου Διάκου.

Ακουμπούσε τους αγκώνες της πάνω στο κάγκελο και έσκυβε ελαφρώς το βλέμμα της προς τα κάτω να κατασκοπεύσει τον κόσμο που διέσχιζε τον πεζόδρομο της Μακρυγιάννη. Έβλεπε μια την Ακρόπολη μια τους ανθρώπους και αν ήταν τυχερή, άκουγε κάποιον πλανόδιο μουσικό και αναθυμόταν τα νεανικά της χρόνια, όταν αυτή η γωνιά της Αθήνας ήταν αρκετά διαφορετική. Γειτονιά καλούταν τότε. Το μυαλό της έκανε γυροβολιές στους βιαστικούς αναβάτες του χρόνου, σα να ήθελε να αρπάξει έστω έναν από αυτούς για να τον επιπλήξει για την αδημονία του να περνάει στα γρήγορα τις ζωές των ανθρώπων.

Η στιγμή, η τόλμη και η ιστορία του κου Λευτέρη

«Η νύχτα είναι σιωπηλή. Κάτι το μυστηριακό κρύβει μέσα της! Τα μάρμαρα απέναντι σχεδόν αναπνέουν. Έτοιμος δείχνει ο ευρύστερνος ήρωας να σηκωθεί και να αδράξει το σπαθί του, να το τείνει ενάντια στο δόρυ που του προτάσσει ο αντιμαχόμενος. Μια ασπίδα θα λάμψει σαν αντικατοπτρίσει το φέγγος του ήλιου πάνω της και θα αναδείξει τους δοξασμένους ανδρείους που παλεύουν στη μάχη για την πολυπόθητη νίκη. Κορμί με κορμί, αντίκρυ ο ένας στον άλλον, θα λογαριάζουν με το βλέμμα το θάρρος, ποια ματιά θα λοξοδρομήσει πρώτη, αδύναμη μπροστά στο βάρος της τόλμης της αντικρινής. Από πάνω η Αθηνά να επιβλέπει, έτοιμη να γύρει την καλοσύνη της στην πλευρά που συμπονά και από ροπή στην κατάχρηση της εξουσίας να δράξει την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενη την αμέλεια του Δία, με μια της κίνηση να δώσει το ποθητό πλεονέκτημα στο παλικάρι που πονά, γιατί ερωτεύθηκε τη θνητή αλλά και τόσο μεγαλόπρεπή του φύση. Ο Άρης να χαίρεται, στεφανωμένος με το στέμμα του πολέμου, αφήνοντας τους αντιμαχόμενους να βρουν βίαια τη λύση μόνοι τους, ο Ποσειδώνας ανήσυχος και έτοιμος να ενσωματώσει στο σπίτι του, τη θάλασσα, τη ρίγη που διαπερνά το θείο κορμί του από την ένταση που νιώθει, καθώς παρακολουθεί τον πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων και ο Ερμής έτοιμος να μεταφέρει το μήνυμα της νίκης για τη μια πλευρά και της ήττας για την άλλη.»

Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα

Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα. Είναι μια βιαστική απόφαση αλλά από εκείνες που βγαίνουν, πάντα, σωστές. Θα πάρω ένα μπουκάλι με τα όνειρά μου και ένα πακέτο ιδέες. Θα βάλω στοίχημα με την υπέρτατη δύναμη. Ποιο από τα δυο θα καταναλωθεί πιο γρήγορα. Τα όνειρα είναι πολλά. Είναι θολά πολλές φορές και τρέχουν για να δώσουν τη θέση τους στο επόμενο, το οποίο περιμένει με ανυπομονησία να προβάλει το περιεχόμενό του. Οι ιδέες είναι καπνιστές. Όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν. Διεισδύουν, νιώθεις, στα άδυτα του μυαλού σου και χάνονται σαν ένα ελαφρύ ανοιξιάτικο αεράκι.

Η αλλαγή, η βαρύτητα και το γήρας

Η αλλαγή ποτέ δεν έρχεται από μόνη της. Αυτό θυμάμαι να μου λέει η μητέρα μου εν είδει συμβουλής. Τίποτα δε μεταμορφώνεται, τίποτα δε μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, τίποτα δε γίνεται κάτι καλύτερο ή χειρότερο, αν εμείς δεν κινήσουμε τα νήματα.

Το τελευταίο βαγόνι

Στοιβάχθηκαν σαν τσουβάλια μέσα σε εκείνο το μικρό βαγόνι. Ήταν τόσο λεπτοί, με μαυρισμένο ό,τι προεξείχε από τα κουρελιασμένα ρούχα τους, όπου κάλλιστα μπορούσε κάποιος να τους παρομοιάσει με σπίρτα μέσα στο πακέτο τους έτοιμα να πυροδοτηθούν.

Ένα δωμάτιο ορφανό

Σηκώθηκε από τον καναπέ που είχε βαθουλώσει στις προσταγές του κορμιού του και πήγε στο πιάνο. Φορούσε τις μεταξωτές του πιτζάμες. Το μπαστούνι του, που μόνιμα τον τελευταίο καιρό είχε στο πλάι του, το πίεζε με δύναμη σε κάθε του βήμα στο παρκέ για να προχωρήσει. Κάθε βηματισμός και μια υπερπροσπάθεια για το γέρικο σώμα του.

Αβανγκαρντισμός

Ο Νίκος πάντα ήταν αβανγκαρντιστής για την εποχή του. Πάντα ήθελε να ξεχωρίζει και πάντα επιδίωκε το ξεχωριστό. Τον θυμάμαι από μικρό παιδί. Τον φωνάζαμε ο αντιρρησίας Ήταν άπιστος Θωμάς. Ήθελε να αμφισβητεί τους πάντες και τα πάντα. Γεννημένος ορθολογιστής. Τον τραβούσε το κάθε τι το πρωτοποριακό.