Κάθε βράδυ ξεμυτούσε από την κρυψώνα της και έβγαινε έξω στο μπαλκόνι να δει τους διαβάτες. Ήταν η καθιερωμένη καθημερινή βραδινή της ατασθαλία. Φορούσε ένα άσπρο νυχτικό, φθαρμένο από την πολυκαιρία και την χρήση του πάνω στο γέρικο σώμα της, και τα μαλλιά της, άσπρα και αυτά, αχτένιστα συνήθως, ανέμιζαν και θύμιζαν νιότη, αν τύχαινε και κάποιο αεράκι περνούσε από το στενό της Αθανασίου Διάκου.
Ακουμπούσε τους αγκώνες της πάνω στο κάγκελο και έσκυβε ελαφρώς το βλέμμα της προς τα κάτω να κατασκοπεύσει τον κόσμο που διέσχιζε τον πεζόδρομο της Μακρυγιάννη. Έβλεπε μια την Ακρόπολη μια τους ανθρώπους και αν ήταν τυχερή, άκουγε κάποιον πλανόδιο μουσικό και αναθυμόταν τα νεανικά της χρόνια, όταν αυτή η γωνιά της Αθήνας ήταν αρκετά διαφορετική. Γειτονιά καλούταν τότε. Το μυαλό της έκανε γυροβολιές στους βιαστικούς αναβάτες του χρόνου, σα να ήθελε να αρπάξει έστω έναν από αυτούς για να τον επιπλήξει για την αδημονία του να περνάει στα γρήγορα τις ζωές των ανθρώπων. (περισσότερα…)
Giannis Karageorgos 